Vijftig jaar na Stonewall – Ik herinner me Stonewall 1969
Ik droomde onlangs dat ik mijn herinneringen moest opschrijven aan een van de grootste gebeurtenissenvan de 20ste eeuw waarin ik zelf deel heb genomen.
Ik herinner me dat ik in the Village in New York City it ging met de enige homosexuele vriend die ik had.We vierden het feit dat het schooljaar er weer op zat.We wisten dat er enige invallen van de politie in the Stonewall waren geweest, een bar waar de clientele grotendeels uit homosexuelen en travestieten bestond, maar tot die avond hadden we daar niet veel aandacht aan besteed.
Het was al laat in de avond, maar de preciese tijd herinner ik me niet meer. We waren op weg naar de Christopher Street train station en we hoorden veel lawaai, het klonk als een oorlogsgebied. Seventh Avenue was afgesloten en zo belandden we midden in de gevechtslinie. Ik voelde me heel onveilig: flessen en stenen vlogen in het rond, woedende mensen die bloed wilden zien, huilende mensen.Mijn vriend en ik konden ons uit de frontlinie terugtrekken . Ik had er alleen maar een kleine snijwond aan over gehouden.
Het gekrijs, het scanderen van leuzen was overweldigend.. Ik was bij vele protesten tegen de Vietnam oorlog aanwezig, maar dit greep me meer aan. Ik was in die tijd nog niet uit de kast.Ik was bang om gearresteerd te worden met alle anderen, maar ik wist ook dat ik er bij moest zijn ,schreeuwend en leuzen zingend.Ik wist dat hier iets belanrijkrijks gebeurde ,iets dat de wereld zou veranderen.
In dezelfe week was Judy Garland overleden en de dag voor Stonewall was haar begrafenis (27 juni ). Toen ik eerder die dag, 28 juni, in de Village was, hoorde je alleen maar haar muziek.Terwijl ik dit opschrijf zie ik de mensen op straat: rouwend en verdrietig door haar dood. In die dagen was de dood van een gay icon iets dat diepe indruk maakte. Er werd beweerd dat haar dood de rellen hadden veroorzaakt. Politie invallen duurden een hele week en Judy Garland songs waren de soundtrack.
De travestieten hadden er meer dan genoeg van, evenals de andere vaste klanten van de Stonewall. Maar het waren de travestieten die op de barricaden stonden. Als zij er niet waren geweest, zou de gay movement nog jaren op zich hebben laten wachten.
Bloed ,zweet en tranen hebben de mensen van Stonewall tot helden gemaakt.
Toen dit verzet zich uitbreidde buiten de bar, brak de hel los. Zoals ik al zei, was ik niet in de bar, wat ik nu eigenlijk betreur, dan was ik misschien actiever geweest.Maar doordat ik nog in de kast zat, durfde ik niet.
Ik voel dat nu, 50 jaar later, we nog steeds moeten vechten. Wat totaal wordt vergeten, is dat het de travestieten waren, die de weg openden voor de vrijheid van homosexuelen.
Heel lang werden de travestieten ook binnen de homo beweging met de nek aangekeken.
50 jaar geleden was er een gevoel van saamhorigheid .Nu, 50 jaar later, bestaat die niet meer en is de gemeenschap opgebroken in groepjes, die weinig met elkaar van doen hebben.Als je niet aan de voorwaarden van zo’n kliekje voldoet ,ben je niet welkom.
Dit begon al in de 70er jaren. Steeds meer homosexuelen kwamen uit de kast. De mentaliteit binnen de “beweging”veranderde. Fire Island ,een eiland in de buurt van New York was de plek waar homosexuelen in de meerderheid waren en daar was het strikt gescheiden in een elite(The Pines) en de “gewone” homosexuelen ( Cherry Grove).
En in de loop der jaren werden travestieten volstrekt geisoleerd.
Een man die groot respect verdient is Rue Paul ,die het gepresteerd heeft om travestieten in de “mainstream” te plaatsen met zijn Rue Paul Drag Contest op t.v.
Ik herinner me Stonewall ,ik was erbij.Ik hoop dat meer mensen die het zich herinneren,de nieuwe generatie hierover vertellen en de jonge LGBTQ de geschiedenis bijbrengen , die de weg heeft bereid voor wat zij nu hebben.
Ik wou dat ik bij de Gay Parade in New York kon zijn dit jaar.
Ik herinner me Stonewall. Ik herinner me mijn vriend Joey M., die bij me was die avond .
Hij leeft niet meer. Ik herinner me de politie die aanviel, ik herinner me de nichten die in actie kwamen,Ik herinner me de rondvliegende flessen, het bloed en de tranen maar bovenal : de trots die ik voel voor het feit dat ik erbij was op die gedenkwaardige dag.
Een dag waarop geschiedenis is gemaakt.
