Bespiegelingen
Initiaties met Water
Mijn reis deel 4: Mijn initiatie in Santeria
Mijn initiatie in Santeria (mijn “Ocha”) vond plaats op 28 september 1989, een dag om nooit te vergeten. Elk jaar op deze dag heb ik nog steeds de gewoonte om over het afgelopen jaar na te denken.
28 september 1991 was een vrijdag, de wekker ging af om 8 uur met het weerbericht.De montere weerman meldde dat het die dag een stuk koeler zou zijn en in de avond zou de temperatuur dalen tot 13 gr. C. Ik probeerde het naast me neer te leggen, het was in ieder geval zonnig die dag.De week hiervoor had ik mij goed voorbereid, ik hoefde nog maar een paar dingen te regelen. Ik had nieuwe jeans aangeschaft van Calvin Klein. Modieus in die dagen, maar voor deze voor mij bijzondere dag wilde ik er goed uitzien. De komende 12 maanden en 7 dagen mocht ik geen donkere kleren dragen, dus de blauwe CK jeans kon ik daarna dan wel weer dragen.
Mijn partner en ik gingen bepakt en gezakt met de auto mijn moeder ophalen en toen op weg naar de Bronx.Mijn Padrino( peetvader/leraar) wilde dat we er tussen 2 en 3 uur aankwamen. Zenuwachtig (over het weer o.a.) arriveerden we om 3 uur. Twee wat oudere zussen ,beide Santeras, lieten ons binnen in het souterrein waar het allemaal zou gaan gebeuren. We waren de eersten.Een lege ruimte met stoelen en banken tegen de muren en een grote stapel kommen. Ik was ongerust omdat mijn Padrino en de anderen er nog niet waren. Ik was in die dagen ook niet erg geduldig, moet ik toegeven.Mobiele telefoons hadden we toen nog niet, dus belde ik op de huistelefoon: geen gehoor.Uiteindelijk kreeg ik hem te pakken en hij zei: “wacht op me , ik kom eraan, ga niet weg”. Ik raakte behoorlijk overstuur dat er nog niets gebeurde en we kregen honger, dus we verlieten het pand om ergens wat te gaan eten . Bij onze terugkomst: niemand te bekennen… ik was woedend. Eindelijk rond 5 uur kwamen ze aan. Ik begroette ze allen met een ijzige blik. Mijn moeder bleef de kalmte zelf.Mijn Padrino zei doodgemoedereerd:” relax, dit hoort er allemaal bij”. Een sarcastisch “ oh, werkelijk?” was mijn reactie hierop. Ik vond het ook nog nodig hem mijn ongezouten mening te geven en dat ik er niet van hield om te wachten. Hierna kalmeerde ik enigszins en begon het koud te krijgen . Een onderdeel van de initiatie is het begroeten van alle Santeros en Santeras bij het betreden van de ruimte waar het allemaal plaats vindt. Ik mocht verder niet spreken en mijn hoofd was bedekt met een handdoek, zodat ik ook niets kon zien. Ik werd geacht te mediteren over de Orisha waarmee mijn hoofd .“gekroond” zou worden. In mijn geval was dat Yemaja. Ik bad hevig dat ze me warm zou houden. Waarom maakte ik me daar zo druk over? Dat zal , hoop ik, duidelijk worden naarmate ik dit verhaal vertel. De ruimte gonsde van de activiteiten. Mijn moeder en mijn partner hielpen waar ze konden. Het meeste werk wordt gedaan door de “ingewijden” dus veel konden moeder en partner niet doen. Vervolgens was ik aan de beurt. Ik werd in een auto gezet, ik herinner me niet of het die van mij was of niet. De rit ging naar de Bronx rivier, niet bepaald een plek waar je in het donker naar toe gaat, maar in New York de gebruikelijke plek voor Santeria inwijdingen. We waren met ons drieën: een wat oudere Santero, mijn Padrina (peetmoeder) en ik, de chauffeur bleef in de auto. Ik moest mijn schoenen uitdoen en in de koude rivier stappen. Dit was de reden waarom ik de hele dag zo met het weer bezig was… Water werd over me heen gegoten tot ik drijfnat werd. Net als mijn splinternieuwe designer jeans ,die, werd me meegedeeld, vernietigd zouden worden als onderdeel van het wedergeboorte proces. Ik kan je verzekeren dat ze nat loodzwaar worden…De Santero raakte behoorlijk ontstemd hierdoor, want het is een hele klus om kletsnatte jeans te verscheuren. In het donker ging hij op zoek naar een schaar, terwijl ik rillend van de kou en met verschrompeld scrotum sta te wachten. Uiteindelijk lukt het de Santero om al mijn kleding van mijn lijf te scheuren en gaf hij mij een witte lakense broek en en T-shirt.Een paar seconden voelde ik warmte. Ik werd in een wit laken gehuld en iemand deed mijn schoenen weer aan, waarna we terugreden naar het souterrein. Gelukkig was het daar behaaglijk warm en ik dronk een grote kom met hete café con leche.
Voetnoot van Peter, Elliott’s partner
Inderdaad , ik ben nog steeds de gelukkige partner van Elliott en herinner me die dag nog zeer levendig. De hele initiatie duurde een week, waarin ik de hele tijd als taxi chauffeur fungeerde tussen Brooklyn en de Bronx. Elliott mocht het souterrein niet uit , dus overnachtte hij er ook.ll Mijn rijbewijs was in Nederland verlopen… gelukkig ben ik die week niet door de politie aangehouden ,want dat zou tot gevolg hebben gehad ,dat ik hoogstwaarschijnlijk ter plekke gedeporteerd zou zijn. Kortom : het was een week om nooit te vergeten.